Het fietsgebruik neemt toe en dat is goed nieuws. Maar zou er een verband zijn met de toename van het aantal ongevallen met fietsers? Opvallend is in elk geval dat ook het aantal ongevallen tussen fietsers onderling toeneemt.
In 2007 was er een stijging van 3,7% van het totale aantal ongevallen i.v.m. het jaar voordien. Over de precieze aantallen is er discussie. Niet alle ongevallen worden geregistreerd, dat is zeker niet het geval wanneer er alleen materiële schade is. Wat ons betreft is het hoog tijd dat er stelselmatig een registratie gebeurt van de ongevallen, met of zonder gewonden, gevolgd door een echte ongevallenanalyse. Er is in het verleden één keer een wetenschappelijke fietsongevallenanalyse gemaakt voor Antwerpen. De studie bevat een frequentie-analyse en deelt de ongevallen op in categorieën. Zonder analyse over de plaats van de ongevallen en de rol van bijvoorbeeld de staat van de infrastructuur. Voor zover geweten is er geen praktisch gevolg gegeven aan deze studie.
Maar niet alleen een ongevallenanalyse is nodig. Een omvattende meting van het fietsgebruik is onontbeerlijk. Waar liggen de drukke fietsassen, en is de fietsinfrastructuur er aangepast aan de noden? Zijn er veilige fietsverbindingen tussen de stadsdelen, bijvoorbeeld tussen de districten en het centrum? Alleen gewapend met deze kennis kan de stad een kwaliteitsvol stedelijk fietsnetwerk en 100km nieuwe fietspaden, beloofd in het bestuursakkoord 2007-2012 (p.12, doelstellingen 61 en 63), realiseren op die plaatsen waar er het meeste nood aan is…
Met de fiets in 't Stad 